En dat was het dan ……
Ik blaas voor de laatste keer de kaarsjes uit en trek de deuren dicht!
De hele week zit ik al hoog in de emoties, ik heb nu echt de knoop door gehakt ! Ben me zo bewust van al die laatste handelingen , de momenten tussen de kinderen ! En brengt me terug naar zoveel verhalen …
Als we ooit gevraagd worden om mee te doen met een hier in noord Holland nieuw project : kinderen uit de stad naar de boerderij halen , we bij gepraat worden door collega’s uit andere delen van het land die daar al van start zijn , cursussen volgen , bij elkaar meedraaien op de boerderij , programma’s met elkaar bespreken , blijf ik een beetje sceptisch over het tijdsduur , 4 uur lang kinderen op de boerderij…….
Als de eerste schoolbus arriveert , staan Gert , ik en hondje Tommie de kinderen op te wachten. Onze Tommie blijkt meteen een goede graadmeter te zijn voor wat we kunnen verwachten , Sommige kinderen weigeren de bus uit te stappen , tranen , de pure angst voor onze o zo lieve vuilnisbakkenras is enorm! De rust , het vertrouwen , de lol , zorgen ervoor dat 4 uur later alle kinderen Tommie hebben geaaid, geknuffeld! Tommie krijgt ook jarenlang deze mooie rol , krijgt vele tekeningen achteraf toegestuurd en de meisjes van de Joodse school maken jaarlijks een fotosessie met de meest vriendelijke lieve hond ter wereld! Ik heb tijd tekort in 4 uur en regelmatig halen we de buschauffeur binnen om nog even koffie te komen drinken.
Er volgen open dagen en als er een nieuwe stal gebouwd word , komt er een vast plekje voor de kinderen beschikbaar .Heerlijk die 30 overalls niet meer mee naar huis slepen om te wassen , maar een eigen wasmachine in de stal ! Als na afloop van een schoolklas het kleine blonde mannetje verteld dat hij bijna vakantie heeft en of hij mag komen mee helpen , onstaat de boerderijochtend in de vakanties , we krijgen adoptielammetje , van A tot Z je eigen schaapje volgen ( zo leuk bij A , bij Z kwamen we een beetje in de knoop , ze konden nooit meer weg en hebben ze zolang mogelijk gehouden) En uiteraard kwamen er de kinderfeestjes , in overall meewerken!
Tot aan de corona tijd en alles stil valt!
Wij vinden in die periode ons plekje waar we al jarenlang naar uitkijken en gaan daar een vakantiehuis bouwen in het oosten van het land . Als alles in die tijd weer open gaat start ik de boerderijochtenden niet meer op , neem geen schoolklassen meer aan om ruimte te krijgen in de agenda , maar het blijkt niet genoeg! De weken zitten te vol , de dagelijkse lijst met klusjes komt maar niet af en ik besluit de bewuste knoop door te hakken !
Met een enorme lach , maar ook zeker met een traan! Want hoe moe , ziek en druk ik ook was die paar uur met jullie kinderen , bleef ik intens van genieten, keer op keer door hun ogen ons leven mogen ervaren….
Ik heb met jullie en om jullie gehuild …. het meisje dat de auto uitstapten , mijn hand pakten en zei : papa is dit keer niet mee , we weten nog niet of hij dood gaat ….
Het meisje wat op het eind van het feestje op schoot klom , haar armpjes om mijn nek sloeg en zei : ik wil bij jou blijven….
Het meisje wat niet kwam voor een feestje , maar een laatste onbezorgde moment zou krijgen voor dat ze haar gingen vertellen dat haar moeder niet meer beter werd…..
Vele vele verhalen die me zo geraakt hebben !
Maar ook zo ontzettend met jullie kinderen gelachen! Uiteraard keer op keer weer om die grote stierenpiemels en balzakken , het meisje wat vroeg waarom alle koeien prijskaartjes in hun oren hadden , of de kip die eieren had gelegd in een nestje kleine konijntjes!
Maar het meest dierbare is toch wel het kleine mannetje wat wekelijks samen met mij kwam meewerken…
Als ik gebeld word door een school of ik tijd heb voor een klein mannetje die wat extra aandacht kan gebruiken , laat ik weten dat ik daar waarschijnlijk niet de juiste persoon voor ben! Ik nodig hem uit voor een boerderijochtend en vanaf het eerste moment voel ik het … Hij komt wekelijks en leert mij de rust te nemen om het op zijn tempo te doen , het worden dierbare ochtenden ! Inmiddels is het een twintiger met rijbewijs die af en toe komt aanwaaien voor koffie!
Als een vriendin me van de week appt of ik van de week tijd heb om te wandelen , reageer ik , sorry volle week! Even later stuur ik haar nog een berichtje : vergeten ik ben het weekend vrij…
Ik ga ze missen , jullie kinderen , maar kijk ook uit naar die vrije momenten in mijn agenda!
Of we een geheel “kinderloze” boerderij worden of dat we er op een andere manier een draai aan geven word nog even over nagedacht….
Voor nu dank , dank aan jullie allen!
Liefs Saskia
